υπάρχεις Θεε μου; και αν υπάρχεις που είσαι;

χάνονται οι άνθρωποι εδώ 

άλλοι σε αναζητούν και άλλοι σε απαρνιούνται

άλλοι νομίζουν οτι Σε βρήκαν μέσα απο αυταπάτες...

ένα Σου βλέμμα  και όλα πέρνουν ζωή

ένας Σου ψίθυρος και  όλα κινούνται...

Χριστούγεννα και όλοι Σε έχουν ξεχάσει

τους θάμπωσαν τα φώτα και τα στολίδια.. 

το αστέρι Σου το κάνανε φωτεινή επιγραφή και τη φάτνη Σου εμπορικό κέντρο..

υπάρχεις Θεε μου... και είσαι στις καρδιές των παιδιών γιατι μόνο εκείνα μπορούν

να νιώσουν Χριστουγεννα  

υπάρχεις Θεε μου και είσαι στις καρδιές των φτωχών γιατί μόνο εκείνοι

εκτιμούν τα δώρα Σου

υπάρχεις Θεε μου και είσαι στις καρδιές των αδύναμων γιατί για κείνους είσαι μεγαλοδύναμος..

και τέλος υπάρχεις Θεε μου γιατί δεν ξεχνάς κανέναν ακόμα και αυτούς που σε έχουν ξεχάσει.

.....οι δράκοι βγήκανε στο κύμα....

αρνουμαι

φόβος ... παντού φόβος...

όλη μας η ζωή μέσα στο φόβο...τι θα πούνε οι άλλοι για τις επιλογές μας... φοβόμαστε

θα τις εγκρίνουν; φοβόμαστε

γιατί με κάνετε και φοβάμαι

αφήστε με να είμαι εγω να μη φοβάμαι....

να κάνω οτι θέλω να πάω οπου θέλω

και τελικά να λέω οτι θέλετε; να ζω όπως θέλετε; να είμαι οπως θέλετε; 

και εγώ; που είμαι μέσα στα θέλω σας;

δεν σας νοιάζει;

αρνούμαι να γίνω εσείς

αρνούμαι να γίνω οι άλλοι

δεν καταλαβαίνω

δεν ξέρω Τι να γράψω δεν ξέρω Τι να πω

δεν ξέρω Πως να γράψω δεν ξέρω ....

όλες οι σκέψεις σταματούν στο μυαλό μου

όλες οι λέξεις σταματούν στο χέρι μου..

σιωπή και αδράνεια παντού..

δεν καταλαβαίνω τι περιμένει ο κόσμος για να ξεκινήσει να κινείται

να αρχίσει να ονειρεύεται..να αρχίσει να διεκδικεί..πόσες σπρωξιές θέλει

ακόμα για να αρχίσει να ζει....??

λίγο από ουρανό

ήρθες στη ζωή μου έτσι ξαφνικά.. ούτε που υπολόγισες αν είμαι έτοιμη να σε δεχτώ δεν σκέφτηκες οτι εγώ μια μέρα θα σε αγαπούσα...και όμως όταν τα βλέμματα μας συναντήθηκαν μέσα απο σκόνη κιμωλίας σταματήσαν όλα. έβλεπα και άκουγα μόνο εσένα..

όταν μιλάς τα πάντα γύρω σου σωπαίνουν... όταν σωπαίνεις τα πάντα γύρω σου αποζητούν τη φωνή σου..όταν γελάς ο κόσμος γεμίζει χρώματα πιο φωτεινά απο το ουράνιο τόξο..... όταν λυπάσαι ο κόσμος γεμίζει καταιγίδες χάνεται το χρώμα του..κάθε τι που αγγίζεις το ζηλεύω.. κάθε τι που σ αγγίζει το φθονώ...


όταν αφήνεσαι είσαι σαν ένα μικρο παιδί που μόλις πήρε το πρώτο του δώρο...


μη σκέφτεσαι δεν είναι ολα λογική...μη φοβάσαι δεν είναι όλα αμφιβολίες...


άσε για λίγο τη ζωή να σε κατακλύσει και να σε παρασύρει....


μάτια φωτεινά και όμορφα.... πίνακας μελαγχολικός γεμάτος σκέψη


μίλα μου να ακούω τη φωνή σου.. κοίτα με να νιώθω το βλέμμα σου...


κατέβα λίγο πιο χαμηλά να σε φτάσω δεν μπορούν οι άνθρωποι να αγγίξουν τα αστέρια...


θα μου πεις : ίσως να υπάρχει λόγος που δεν μπορούν ...


ασε με να προσπαθήσω όμως...


δεν απειλώ το φως σου.. στη σκιά του μόνο να μπω να νιώθω οτι έχω κάτι δικό σου..


αν πάλι δεν μπορείς


μου αρκεί να σε κοιτώ να λάμπεις